اختراعات بشری همواره مسیر زندگی را برای انسان مهیّا و زمینه آسایش را برای او فراهم می آورند. امّا در کنار این آسایشها، آفتها و معضلاتی را به ارمغان می آورد. وسیله نقلیّه امروزی مسیری را که با پای پیاده باید چند روز طی شود به دو سه ساعت تقلیل داده است امّا چقدر از فوتها و نقص عضوها ناشی از همین وسیله چهار چرخ است! البته بخش عمده آن را باید پای ضعیف بودن فرهنگ استفاده از این اختراعات نوشت. در این میان جا دارد یادی کنیم از وسیله ای که همیشه خدا با ماست یا بهتر بگویم ما با او هستیم. حتی وقت خواب بالای سر یا کنار خودمان می خوابانیمش. بله یک آشنای صمیمی به نام «تلفن همراه»!

تلفن همراه بی شک فوائد بسیاری دارد و همه از جان و دل این فوائد را حسّ کرده اند. ولی معایبی هم دارد که شاید کمتر از آن آگاه باشیم. در این نوشته در صدد بر شمردن معایب جسمی آن نیستیم. امواجی که روی مغز و روح ما اثرات مخرّب دارد. امّا چون این «همراه» همیشه همراه ماست مشکلات روحی روانی زیادی ایجاد می نماید. در این میان باید بر «تمرکز زدایی» تاکید کرد.

از راننده ای که در حال رانندگی است تا دانشجوی سر کلاس، از نانوایی که دارد نان می بندد تا پزشکی که عمل جرّاحی می کند، از پلیسی که سر چهار راه ایستاده تا مسلمانی که در حال نماز است از وقت بیداری تا وقت خواب خلاصه در همه جا و همه وقت، این همراه در کنار ماست و هر آن با آمدن پیامک را تماسی «تمرکز» ما را به هم می زند. پیامک هایی که حجم وسیعی از آن «تبلیغاتی» است و تعداد زیادی دیگر «بی محتوا»؛ اگر محتوای مخرّب نداشته باشد!

دانشجو یا طلبه ای که در حال مطالعه یک کتاب عمیق علمی است حقیقتاً چگونه می تواند با حضور تلفن همراه در کنارش تمرکز لازم را داشته باشد؟ بالاتر کسی که می خواهد نمازِ با اندک حضور قلبی بخواند با صدای پامکها و زنگها چگونه می تواند حاضر القلب باشد؟...

شاید خاموش کردن تلفن همراهمان برای چند ساعتی ما را به «تمرکز» برساند.

 نوشته شده توسط حمیدکمالی در پنج شنبه 91/10/28 و ساعت 8:9 عصر | نظرات دیگران()